Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Φέτος χορεύουμε... παραδοσιακά!!!










  Κατά τους αρχαίους χρόνους, χορός λεγόταν ο χώρος όπου χόρευαν και τραγουδούσαν οι αρχαίοι. Σήμερα, χορός ονομάζεται το σύνολο των ρυθμικών κινήσεων και συσπάσεων του σώματος, αυτό που ονομαζόταν στην αρχαιότητα όρχηση ή χορεία. Ο χορός αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα εκφραστικά μέσα και χρονολογικά έπεται του τραγουδιού. Οι ρίζες του χορού στην Ελλάδα εντοπίζονται περίπου το 1000 π. Χ.
Στους σύγχρονους νεοελληνικούς χορούς συναντώνται ρυθμοί και μουσικά μοτίβα της αρχαίας Ελλάδας. Οι νεοελληνικοί χοροί διαιρούνται ουσιαστικά σε δυο κατηγορίες: στους «συρτούς», στους «πηδηκτούς» και στις παραλλαγές αυτών. Η ονομασία του κάθε χορού συνήθως σχετίζεται με τον τόπο καταγωγής του (ο συρτός-καλαματιανός, ο μακεδονικός κ.α) ή έχει την ονομασία κυρίων προσώπων (ο Μενούσης, ο Μανέτας). Επίσης, μπορεί να παίρνει την ονομασία του από τις διάφορες εποχές (ο πασχαλινός χορός), ή να προέρχεται από τις ονομασίες επαγγελμάτων (ο χορός των σφουγγαράδων) κ.α. Οι ελληνικοί χοροί παρουσιάζουν αξιοσημείωτη ποικιλία από παραλλαγές και επηρεάζονται μορφολογικά από τον τόπο καταγωγής τους. Είναι γνωστό ότι οι χοροί της ηπειρωτικής Ελλάδας έχουν «βαρύ» ύφος και για αυτό αποκαλούνται συχνά και «λεβέντικοι», σε αντίθεση με αυτούς της νησιωτικής Ελλάδας, οι οποίοι είναι περισσότερο «ανάλαφροι» και λυρικοί.
Οι παραδοσιακοί χοροί στην Ελλάδα παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία. Κάθε περιοχή ή χωριό της Ελλάδας έχει τους δικούς του χορούς, οι οποίοι διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή ή ακόμη και από χωριό σε χωριό. Αυτή η διαφορά των χορών οφείλεται σε λόγους όπως το κλίμα, ο τρόπος ζωής των κατοίκων, οι πόλεμοι και οι καταστροφές και άλλοι. Οι παραδοσιακοί ελληνικοί χοροί, λόγω της ποικιλίας που παρουσιάζουν, χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες. Αυτές είναι:
Ανάλογα με το θέμα τους χωρίζονται σε:
· Θρησκευτικούς
· Πολεμικούς ή πυρρίχιους
· Ερωτικούς
· Πολεμο-ερωτικούς χορούς
Ανάλογα με το σχήμα τους χωρίζονται σε:
· Κυκλικούς
· Αντικριστούς χορούς
Τους κυκλικούς χορούς τους συναντάμε σε ανοικτό κύκλο και πιο σπάνια σε κλειστό. Αντικριστοί χοροί ή καρσιλαμάδες λέγονται οι χοροί, όπου οι χορευτές στέκονται αντικριστά σε δυο σειρές απέναντι-αντικριστά.
Υπάρχουν βέβαια και οι χοροί, όπως το ζεϊμπέκικο, που χορεύεται από ένα άτομο, ή ο χορός των μαχαιριών που χορεύεται από δύο άτομα.
Ανάλογα με το φύλλο χωρίζονται σε:
· Ανδρικούς
· Γυναικείους
· Μικτούς
Ανάλογα με τον τόπο, χωρίζονται σε:
· Πανελλήνιους ή εθνικούς
· Τοπικούς
Οι πανελλήνιοι χοροί είναι ο συρτός-καλαματιανός και ο τσάμικος ή κλέφτικος. Τοπικοί χοροί είναι οι ηπειρώτικοι, οι θρακιώτικοι, οι νησιώτικοι, οι κρητικοί, οι χοροί της Μακεδονίας, οι ποντιακοί και άλλοι.
Ο κάθε χορός χορεύεται διαφορετικά, έχει τη δική του μουσική και το όνομά του έχει κάποια σημασία.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι χοροί, όπως της βόρειας Ελλάδος, οι οποίοι φέρουν αλληλεπιδράσεις με χορούς των γειτονικών λαών (βαλκανικών) και χορεύονται με διάφορες κατά τόπους παραλλαγές σε όλη την βαλκανική περιοχή. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως σε μερικά νησιά, η αλληλεπίδραση προέρχεται από την ύπαρξη της εκάστοτε δύναμη κατοχής (Ενετοκρατία, Φραγκοκρατία, Τουρκοκρατία).

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Έθιμα για το νερό

ΤΟ πιο γνωστό έθιμο και συγχρόνως σπουδαία θρησκευτική γιορτή είναι τα Θεοφάνεια, ο Αγιασμός των υδάτων.
Ο ιερέας ρίχνει στο νερό τον Σταυρό και οι πιστοί βουτούν να τον πιάσουν γιατί θεωρείται ευλογία. Έτσι αγιάζονται τα ύδατα, δηλαδή το νερό.

ΈΝΑ ακόμη γνωστό θρησκευτικό έθιμο είναι η βάφτιση. Τα μωρά βαφτίζονται στην κολυμπήθρα με το νερό για να

αποκτήσουν όνομα και να γίνουν χριστιανοί. Όπως βαφτίστηκε ο Χριστός στα νερά του Ιορδάνη ποταμού, έτσι και οι χριστιανοί βαφτίζονται στα νερά της κολυμπήθρας.

ΆΛΛΟ έθιμο είναι το αμίλητο νερό.
Πρωί πρωί την ημέρα των Χριστουγέννων οι κοπέλες της επαρχίας έτρεχαν στοη πιο κοντινή βρύση της επαρχίας για να " κλέψουν το άκραντο νερό", δηλαδή το αμίλητο νερό. Λέγεται έτσι το νερό γιατί σ εόλη τη διαδρομή οι κοπέλες δε βγάζουν λέξη.
Όταν φτάνουν στη βρύση λένε: "Όπως τρέχει το νερό σου βρυσούλα μου. έτσι να τρέχει και το βιο μου", δηλαδή η  περιουσία μου, η ζωή μου.


ΆΛΛΟ έθιμο που γινόταν παλιά στη Φλώρινα λεγόταν το "σιδερένιο νερό".
Αυτό γίνονταν τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς. Ο νοικοκύρης του σπιτιού πήγαινε στη βρύση του χωριού. Αφού πλενόταν, έπαιρνε μια πέτρα μικρή και τηνέπλενε καλά στη βρύση. Στη συνέχεια γύριζε σπίτι και τους έβρεχε με ένα κλωνάρι και την πέτρα λέγοντας: "Όλοι του χρόνου γεροί σαν την πέτρα την μικρή"

ΣΕ κάποιες πάλι περιοχές  που επικρατούσε ανομβρία και οι σοδειές κινδύνευαν  να χαθούν, οι άνθρωποι έκαναν ένα αστείο έθιμο.
Ένας άνθρωπος ντυνόταν με πρασινάδες και φύλλα. Μετά τον έδεναν με ένα σκοινί και τον γυρνούσαν στις γειτονιές του χωριού. Οι χωρικοί τον ακολουθούσαν και τον κατάβρεχαν με κανάτια νερό. Το νερό που έριχναν πάνω στις φτέρες της "Μπαρμπαρούσας" (έτσι ονόμαζαν το μασκαρεμένο άνθρωπο) συμβόλιζε το νερό της βροχής που θα έπεφτε για να ποτίσει τα δέντρα και τα χωράφια.
Καθώς γύριζαν τα δρομάκια του χωριού τραγουδούσαν κι ένα ποιηματάκι:

" Μπαρμπαρούσα περπατεί
το Θεό παρακαλεί
για να ρίξει μια βροχή
για να γίνουνε τα στάρια
να γεμίσουμε τ' αμπάρια"
Πηγή:ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΙΟΣΣΕΣ-Ένα σύννεφο γεμάτο γνώση

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Ο Νερουλάς

Φιγούρες της παλιάς Πόλης ΙΙ


Οι κουρείς


Οι τουλουμπατζήδες- πυροσβέστες



Ο πωλητής ψωμιού



Οι νερουλάδες


Ο νερουλάς
Πηγή: Ιστολόγιο - Εις την Πόλιν




Το νερό στη θρησκεία, στους μύθους και στις παραδόσεις